Mhiera den Blanken schrijft van jongs af aan gedichten, maar had lang niet de behoefte daarmee naar buiten te treden. Twee jaar geleden heeft ze op aanmoediging van een vriend meegedaan aan de gedichtenwedstrijd van de Vereniging voor Wetenschapspoëzie en won een eerste prijs. Sindsdien verschenen gedichten in de top 100 van de gedichtenwedstrijd, de NRC en op literaire platforms als Het Gezeefde Gedicht, de Optimist en Elders literair. Nu probeert ze langzaam te wennen aan het idee dat ook anderen haar teksten kunnen lezen. Haar gedichten zijn vaak lijfelijk, plastisch en hebben kenmerken van mystiek en surrealisme. De vraag wat het betekent om een mens te zijn, is een terugkerend thema.
Stel, je tilt je brein met beide handen uit je hersenpan.
Vochtig glanzend ligt het op het tafelblad,
Zorgvuldig strijk je alle kronkels glad.
